Een opmerkelijke overeenkomst in de (westerse) fictieverhalen is dat onze hoofdpersonages, de protagonisten, in merendeel van de gevallen jong zijn: kinderen, tieners, jongvolwassenen of volwassenen. Hoe ouder de karakters, hoe minder we van deze levensfase verbeeld zien in onze verhalen. Dat geldt niet alleen voor boeken, maar ook voor tv, in films, podcasts.

Hoe kunnen we dit gebrek aan representatie van ouderen verklaren? Is het ageism? Zijn we zo geobsedeerd met het jong zijn, met onze toekomst, hoop, potentie en ability dat oudere karakters ons ongewild zouden confronteren met de traagheid van het leven; met de afhankelijkheid, de eenzaamheid en de naderende dood? Wenden we daarom onze ogen, harten en verhalen van hen af? En is dit alleen een westers (kapitalistisch) probleem?

In dit programma denken drie schrijvers voorbij de stereotypes (de oude wijze, de boze conservatieve, de eenzame…) heen. Stereotypes die onze angst voor het ouder worden en de dood aanwakkeren. We vragen hen om voor te lezen uit bestaand werk of nieuwe karakters te componeren. Verhalen waarin het ouder worden, het oud zijn een rol speelt, maar waarin naast deze bekende kwetsbaarheden óók de levenswijze eigenschappen als ervaring, moed, talent, revolutionaire kracht, dromen en seks aan bod komen. Want ook de ouderen op onze wereld – in potentie wij allemaal, want de tikkende tijd neemt ons stervelingen allen te grazen – verdienen onze hoop en verbeeldingskracht!