Sjaan Flikweert: vruchtbaarheid

vruchtbaarheid

er zijn mensen die godinnen eren mensen die meten, proberen, controleren activiteiten in grafieken formuleren
er zijn mensen die accepteren

er zijn mensen die iemands ouder zijn
ouders die het niet willen zijn
mensen die ouder willen zijn, het niet kunnen worden mensen die het niet weten, nooit zullen weten of
bij toeval nooit zijn geworden
kinderen die per ongeluk
dokters die niet hadden gedacht dat het ooit
we eren haar
stoppen haar in de palm van onze hand
lopen ermee onder de arm
we kleien kinderen lang voor ze geboren zijn

we adopteren
we aborteren
we obsederen, gaan gebukt onder drift en verlangen valstrikken, achterhouden, stelen
barcodes op hoofden van pasgeboren baby’s

er zijn taboes
er is spijt
er is slapeloosheid

er is het zoeken naar een gevoel
jezelf raar vinden als je het niet kunt vinden de wil om het te willen
de reden om het niet te doen
antwoorden te dun om uit te spreken
maar uit beleefdheid toch worden gegeven we kennen twijfels, we kennen zeker weten

er zijn mensen die het samen doen mensen die het alleen doen kinderen met talloze moeders,

vaders die de biologische vader niet zijn
er zijn mensen die het denken te zijn
we kennen de schrik, de test, het wachten op dubbele strepen gevoelens waar we niet op hadden gerekend
die nu niet handig uitkomen
de hoop dat het allemaal anders zal lopen
de verwachtingen, het wachten, het onverwachtse

bloed stroomt langs benen
er is rouw
het verlies van wat zou hebben, kunnen, moeten maar niet gebeurt
we zijn er niet klaar voor
ik weet niet hoe dit moet en of ik het kan
een open schedel in mijn arm

wie zijn we?

we vertellen fabels, sprookjes en ooievaars
we eren onbevlekt en heilig zijn
we bouwen leugens en beelden, het weelderige meisjes waarvan de liefde aan alle kanten lekt die worden aangeraakt en bevlekt

van wie zijn wij eigenlijk?

we nestelen
op laminaatvloeren en vers geverfde muren
op achtste verdiepingen tussen luidruchtige buren
in te kleine kamers en in huizen waar we elkaar kwijtraken we nestelen in harten, grijpen gretig om ons heen
vinden zingeving in iemand die onze naam uitspreekt zingeving in iets wat er zonder ons nooit zou zijn geweest we gedragen ons als beesten
we bouwen nesten

zien we ze niet overal
in hoe zij een hond aaien vingers in de aarde planten planten water geven
een canvas strelen

de geboorte van nieuw, we zijn het allemaal vruchtbare makers, werkers, voeders
wij zijn allemaal moeders
en we geven

we leggen eerst een verlangen in iets soms zorgvuldig
soms onvoorzichtig, onvoorzien
vanaf dan

geven we

we ontspannen banden
maken ruimte tussen vitale organen geven onze pijngrens op
gaan er ver overheen
we geven

in nachten dat we dansten
droegen onze lichamen het eelt alleen op onze voeten daar waren we onsterfelijk
we ruilen het in voor sterfelijkheid
we laten harten kloppen
wetende dat ze ook weer zullen stoppen
toch doen we het

we nemen onze gladde huiden leggen er plooien in
waar we reserves in bewaren mocht het ooit nodig zijn

we nemen het beste uit bronnen vullen borsten
laten het groeien
zoals flora en fauna groeit langs de Nijl het maakt niet uit

zelfs in een bodem van los zand
brengen we water naar wortels
wegen het hart tot het de zwaarte heeft om lief te hebben maar licht genoeg om met teleurstellingen om te gaan
en dan laten we los

zijn wij niet allemaal iets aan het voeden?

zijn wij niet allemaal moeder?

Het bovenstaande gedicht is terug te vinden in de bundel ergens thuis en de ruimte ertussen, te bestellen via www.sjaanflikweert.net