Lieve lezer,

Ik schrijf je deze brief om je te vertellen dat ik vanaf de eerste lockdown deze stad niet heb verlaten, op een keer na. Niet eerder was ik zo lang achter elkaar op dezelfde plaats, zonder mogelijkheid die te verlaten, ook niet voor even. Gelukkig leerde het leven mij dat angst voor moeilijke tijden harder is dan de moeilijke tijden zelf. Maar de eerste maanden waren zwaar. De jaren daarvoor had ik mijn leven gebouwd op een kwetsbaar fundament: reizen. Ik reisde van de ene plek naar de andere, alleen om me bevrijd te voelen van een plek. Ik was op stations en vliegvelden, soms vaker dan op een strand of in een parkje. Je zou kunnen zeggen dat reizen mijn plek was. En nu bevond ik mij plots op één plek. Omringd door Rodaans, waarvan ik niet wist welke van hen ik nu was. Als ik even fietste buiten die cirkel van die Rodaans zag ik mensen waar ik geen enkele verbinding mee had.

Maar ach, deze tijd was ook de gouden periode om terug te keren naar het mooiste wat ik vroeger deed: lezen. ’s Avonds bij kaarslicht en overdag in de zon, of bij felle lampen.

Er is geen betere manier om te ontsnappen aan de realiteit dan lezen, en geen betere manier om verbonden te worden met de realiteit dan lezen.

Er zijn boeken die niet geschreven zijn om onze zielen te raken, maar zodat de schrijver ons vertelt dat hij iets weet. Die boeken gooi ik meteen bij het oud papier, al na de eerste pagina. Ik lees alleen boeken die mij sterk maken en wat mij sterkt maakt, is iets dat mijn ziel raakt. Helaas, soms krijg ik het gevoel dat we te vaak in de verleden tijd leven. Door het verleden worden we stuk gemaakt. Het lezen van een goed boek is het ontsnappen van ons verleden naar het verleden van iemand anders. Het enige dat je daarvoor hoeft te doen, is gewoon doorlezen tot de laatste pagina. Heerlijk makkelijk.

De laatste maanden loop ik op de maandagen van een tot drie met een grappig klein hondje, een vrouwtje van anderhalf jaar. Op woensdag loop ik van negen tot twaalf met een hond die heel lelijk is om te zien, maar die heel lief is. Op zondag loop ik van tien tot elf met twee bejaarde honden. Als het regent, ruikt mijn woonkamer naar hond, en sommige buren denken dat ik door de lockdown begin te blaffen. Ik kan zeggen dat ik nu vier vrienden heb, die me niet storen met gezeur of geklaag, maar met hun kwispelende staarten. Ik ruim hun drollen op, zij ruimen mijn ziel op. Hoe mooi is het leven zonder taal en zonder schaamte.

Tijdens die wandelingen kom ik vaak door het park. Daar heb ik een boom gekozen, waar ik elke dag even onder sta. Nu zie ik haar naakte takken, en ik denk: zonder internet, zonder kachel, zonder warme douche en zeker zonder dekens wacht zij op haar goede tijden. Ik kan het ook, net als zij. Die boom geeft mij kracht. Mijn ziel zal zeker weer gaan bloeien. Knoppen en bloesems zullen verschijnen.

Alsjeblieft, schrijf mij een brief terug, wandel naar de brievenbus en stuur het naar me op: Eendrachtstraat 75, 8012 VW, Zwolle. En alsjeblieft, terwijl je de brief schrijft, denk eraan dat jouw voetstappen naar het postkantoor mijn antwoord aan jou zijn.

Hartelijke groeten,

Rodaan

Rodaan Al Galidi (1971) is dichter en schrijver. Hij werd geboren in Irak, waar hij werd opgeleid tot architect. Sinds 1998 woont hij in Nederland. Zijn boek Holland verscheen in 2020, als het vervolg op de bestseller Hoe ik talent voor het leven kreeg, die inmiddels ook in het Engels is vertaald. Zijn dichtbundels De herfst van Zorro (2007) en Koelkastlicht (2016) waren genomineerd voor de VSB Poëzieprijs. Zijn roman De autist en de postduif (2009) won de Literatuurprijs van de Europese Unie. Kort daarna zakte Rodaan Al Galidi voor het inburgeringsexamen.